·
·
·
·
Напомена:
Od 1859. do 1862. je bio horovođa Slovenskog pjevačkog društva u Beču; u to vreme komponovao popularne slovenačke horove, među kojima i Naprej zastava slave koja je kasnije postala himna Slovenije.[1] Taj rad nastavlja kao horovođa Srpskog crkvenog pevačkog društva u Pančevu i Beogradskog pevačkog društva, komponujući za horove na srpsku patriotsku poeziju.[2] Postavši dirigent Kraljevskog srpskog narodnog pozorišta (današnje Narodno pozorište u Beogradu), stvara muziku za više od 80 pozorišnih komada („Đido“, „Seoska lola“, „Potera“, „Vračara“, „Pribislav i Božana“, „Markova sablja“ sa završnim horom „Bože pravde“ koja je kasnije postala srpska nacionalna himna) i nekoliko koncertnih uvertira („Kosovo“, „Milan“, „Srpkinja“, „Aleksandar“).[3] Šezdesetih godina devetnaestog veka jedan je od prvih romantičara u slovenačkoj muzici. Jenko je posle predstavnik muzike romantizma u Srbiji, gde daje pečat čitavom jednom razdoblju; usavršava klasičan srpski komad sa pevanjem, podiže instrumentalnu muziku na viši umetnički nivo, stvara prvu srpsku operetu („Vračara“ ili „Baba Hrka“, praizvedena 1882. godine, na istu priču kao i prva rumunska opereta, samo je radnja prebačena u vlaški kraj Srbije) i udara temelje razvoju srpske opere.[4]